คงต้อง โทษแสงดาว
ทำให้เหงาเกินไป
คงต้องโทษที่ใครต่อใคร
ที่เดินเป็นคู่คอยจับมือ
คงต้องโทษ ท้องฟ้า
ที่มันกว้างเกินไป
ที่มาขวางให้เธอและฉัน
ต้องกลายเป็นคนที่ห่างไกล
และฉันคงต้องโทษทางเดินเส้นเดิม
และฉันคงต้องโทษ อารมณ์เหงาใจ
นั่งมองรูปเดิม ที่เธอกับฉันเคยอยู่ตรงนี้
มันแอบใจหาย เมื่อมองไป ไม่เห็นเธอ
วันเวลาไม่เคยจะช่วยอะไรฉันได้
ทุกวันไม่มีอะไรผ่านไปง่ายๆ ไม่ชิน
เมื่อไม่มีเธอเหมือนเก่า
วันเวลามันทำให้ฉันเปลี่ยนแปลงไม่ได้
เฝ้ารอให้เธอกลับคืนย้อนมา
ก็อาจเป็นเพราะ อาจเป็นเพราะ
อาจเป็นเพราะ อาจเป็นเพราะ
ทุกอย่าง มันทำให้คิดถึงเธอ
คงต้องโทษสายตา
ที่เคยนั่งมองเธอ
คงต้องโทษ ที่เคยส่งยิ้ม
ที่เคยจับมือไปกับเธอ
คงต้องโทษ หัวใจ
ที่จำภาพของเธอ อยู่เสมอ
ไม่เคยจืดจาง ถึงแม้วันนี้เราห่างไกล
และฉันคงต้องโทษทางเดินเส้นเดิม
และฉันคงต้องโทษ อารมณ์เหงาใจ
นั่งมองรูปเดิม ที่เธอกับฉันเคยอยู่ตรงนี้
มันแอบใจหาย เมื่อมองไป ไม่เห็นเธอ
วันเวลาไม่เคยจะช่วยอะไรฉันได้
ทุกวันไม่มีอะไรผ่านไปง่ายๆ ไม่ชิน
เมื่อไม่มีเธอเหมือนเก่า
วันเวลามันทำให้ฉันเปลี่ยนแปลงไม่ได้
เฝ้ารอให้เธอกลับคืนย้อนมา
ก็อาจเป็นเพราะ อาจเป็นเพราะ
อาจเป็นเพราะ อาจเป็นเพราะ
ทุกอย่าง มันทำให้คิดถึงเธอ
วันเวลาไม่เคยจะช่วยอะไรฉันได้
ทุกวันไม่มีอะไรผ่านไปง่ายๆ ไม่ชิน
เมื่อไม่มีเธอเหมือนเก่า
วันเวลามันทำให้ฉันเปลี่ยนแปลงไม่ได้
เฝ้ารอให้เธอกลับคืนย้อนมา
ก็อาจเป็นเพราะ อาจเป็นเพราะ
อาจเป็นเพราะ อาจเป็นเพราะ
ทุกอย่าง
วันเวลาไม่เคยจะช่วยอะไรฉันได้
ทุกวันไม่มีอะไรผ่านไปง่ายๆ ไม่ชิน
เมื่อไม่มีเธอเหมือนเก่า
วันเวลามันทำให้ฉันเปลี่ยนแปลงไม่ได้
เฝ้ารอให้เธอกลับคืนย้อนมา
ก็อาจเป็นเพราะ อาจเป็นเพราะ
อาจเป็นเพราะ อาจเป็นเพราะ
ทุกอย่าง มันทำให้คิดถึงเธอ